Het is gemakkelijk voor te stellen dat het ritueel van wijnproeven meer theater is dan noodzakelijk. We overdrijven graag met het draaien en staren, soms houd je het glas tegen het licht, ruik je een beetje, en dan, eindelijk slurp, want wij noemen het immers wijnproeven en de smaak krijg je wanneer je de wijn in de mond proeft.

Henry "Hoby" Wedler is het hier niet mee eens. Hij leidt een programma genaamd "Tasting in the Dark" op de Coppola wijnerij in Geyserville, waar groepen geblinddoekt wijn proeven. "Zonder de afleiding van het zicht worden andere zintuigen meer versterkt," zegt hij, "u richt zeer meer op hen."

Wedler zou dat moeten weten, omdat hij al sinds zijn geboorte blind is. Dat heeft hem niet weerhouden, hij is een Ph.D. student en studeert computationele organische chemie aan UC Davis en in 2012 werd hij geëerd in het Witte Huis als een "kampioen van de Verandering" door toonaangevend te zijn op het gebied van wetenschap, technologie, techniek en wiskunde (STEM) voor mensen met een handicap.

Hij bestudeert olijfolie en wijn smaak moleculen en kan precies vertellen hoe we proeven en ruiken en wat we proeven en ruiken. "Mijn doel is om mijn kennis in de chemie te gebruiken in de wijnindustrie."

Dat is zeker wat hij doet met "Tasting in the Dark". Voor Wedler, is wijn als kunst net zoals een goed scenario of schilderij, een uiting van vaardigheid en kunst van de wijnmaker. Omdat het kunst is, kan ook erg subjectief zijn, want hij beweert, "Je moet de wijn voor jezelf drinken. Het is geen schande om te zeggen, 'Ik hou niet van deze wijn.' Ik wil graag de nederigheid van wijnen bevorderen en de arrogantie weg trekken een sfeer die vaak rond wijnproeverijen hangt."

Hij leidt een groep door een aantal aroma monsters om hun reuk perceptie op te warmen. "Citroen heeft van zichzelf complexiteit," legt hij uit, "Honderden chemicaliën zitten er in. Dus als je denkt dat een sauvignon blanc ruikt naar citroen, is het echt een serie van geuren." Hij laat een proeverij ook verder gaan dan louter beschrijvingen, "Geuren linken vaak heel diep in het midden van de hersenen. Het kan je terug brengen naar plaatsen waar je geweest bent, dus vraag ik mensen om dat te bespreken."

Uiteindelijk word er echt geproefd en al snel merken mensen dat zonder gezicht het niet altijd gemakkelijk is om zelfs te vertellen of een wijn wit of rood is. Wedler heeft er zelf weinig problemen mee, want hij zegt: "Ik kan het doen door reukvermogen, de geur van rood, ik kan het vertellen als er meer chemische stoffen in de wijn zitten, en er zitten er veel meer in rode wijnen omdat die langer in contact zijn geweest met de schil en de zaden van de druiven. Witte wijnen zijn meer mellow, meer als fruitsap.

Het beledigen van wijn lijkt het verste van Wedler's doel te zijn. "Wijn is zo'n voorstelling van de natuurlijke wereld om ons heen, er zijn drie dingen van wijn waar ik van hou. Ten eerste, het begint gesprekken, het is een manier om een groep samen te brengen. In de tweede plaats, het is een stress reliever aan het eind van de dag, je hoeft het niet te drinken om dronken te worden, het is een 'gang' van een maaltijd. Als derde, je kan druiven mengen met gist en je maakt een van de meest goddelijke en complexe dranken die er bestaan. Wijn is totale poëzie."